Linda niet blij dat haar vader haar op oudere leeftijd kreeg: ‘deel van mijn jeugd gemist’
1. Omdat hij al oud is moeten ze overal rekening meehouden. 2. Ze is jaloers op anderen die een fitte vader hebben!' 3. Ze voelt boosheid omdat ze veel leuke dingen mist. 4. Ze begrijpt niet dat hij de keuze maakte om op late leeftijd vader te worden. 5. Door zijn leeftijd heeft ze te maken met veel beperkingen.
Linda, 23, worstelt al jaren met het grote leeftijdsverschil tussen haar en haar vader, die inmiddels 78 jaar is.
De leeftijdskloof heeft hun band altijd beïnvloed, en Linda ervaart hier veel gemengde gevoelens over. “Ik snap niet waarom hij zo laat nog voor kinderen koos,” vertelt ze, met een ondertoon van frustratie.
De realiteit dat haar vader met ouderdomsbeperkingen kampt, terwijl haar leeftijdsgenoten nog energieke vaders hebben, is soms moeilijk voor haar te accepteren.
Vanaf haar jeugd heeft Linda zich anders gevoeld dan anderen. “Als ik vaders van mijn vrienden zie die nog fit zijn en actief dingen ondernemen, voel ik soms boosheid,” zegt ze openhartig.
Haar vader kreeg haar pas op latere leeftijd, en Linda merkt dat hij niet de energie heeft die jongere vaders vaak nog wel hebben.
“Ik ben jaloers op vrienden van wie de vaders nog volop plannen maken en actief in het leven staan. Mijn vader is die fase allang voorbij.”
Deze gevoelens van jaloezie en teleurstelling komen volgens Linda voort uit het idee dat ze iets essentieels heeft gemist.
Waar vrienden makkelijk een weekendje weg gaan of samen sporten met hun vaders, moet Linda rekening houden met de fysieke beperkingen die zijn leeftijd met zich meebrengt.
“Het voelt soms oneerlijk, alsof ik een deel van mijn jeugd heb gemist,” legt ze uit. Ze begrijpt dat haar vader destijds zijn eigen redenen had voor deze keuze, maar toch blijft het gevoel bestaan dat er iets ontbreekt.
Naast het gemis van een actieve vaderrol, maakt de toekomst Linda soms bezorgd. “Ik weet dat hij ouder wordt en dat onze tijd samen misschien beperkt is. Dat besef komt harder binnen nu ik zelf ouder word.”
Die gedachte maakt haar verdrietig, maar brengt ook boosheid met zich mee. Linda worstelt met het feit dat haar vader op latere leeftijd nog voor het ouderschap koos, iets dat voor haar als dochter verstrekkende gevolgen heeft.
Linda’s frustratie zit niet alleen in de leeftijd van haar vader, maar ook in de beperkingen die dat oplegt aan wat ze samen kunnen doen.
“Een spontane vakantie of een lange wandeltocht zit er niet in. Overal moeten we rekening mee houden, en dat voelt als een beperking waar ik niet voor heb gekozen.”
Ze voelt zich hierdoor soms machteloos en ervaart deze situatie als een gemiste kans. Als ze erover praat met vrienden, merkt Linda dat ze zich lastig kan openstellen.
“Ik hoor ze praten over alles wat ze met hun ouders doen, en dan voelt het alsof ik daar niet echt deel van kan uitmaken,” legt ze uit.
Ze geeft aan dat ze zich soms schuldig voelt over haar frustraties, omdat ze niet ondankbaar wil zijn. Toch ervaart ze een sterk verlangen naar een ‘normale’ vader-dochterrelatie.
Hoewel Linda haar gevoelens niet vaak uitspreekt, begint ze zich steeds meer af te vragen of ze een manier kan vinden om vrede te sluiten met de situatie.
Haar vader biedt haar nog steeds liefde en steun, ondanks zijn leeftijd. Toch blijft Linda het gevoel houden dat hun relatie misschien anders had kunnen zijn als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen, maar ik moet ook eerlijk blijven naar mezelf. Het voelt soms als een gemis,” besluit ze.
