Anna wanhopig door buurvrouw: ‘Als mijn baby blijft huilen belt zij Veilig Thuis’

Het leven naast een rumoerige buur is verre van ideaal, maar wat als je te maken hebt met een buurvrouw die wel erg snel klaagt? Voor Anna* (35) is dit helaas de dagelijkse realiteit.

Haar 65-jarige buurvrouw is allesbehalve blij met het geluid dat haar kinderen maken. Sinds de geboorte van haar dochter drie jaar geleden, klaagt de buurvrouw regelmatig.

En nu, met een pasgeboren zoon erbij, lijkt de situatie alleen maar te escaleren. “Ze vindt dat we ze stil moeten houden,” vertelt een gefrustreerde Anna.

Toen Anna en haar man vijf jaar geleden hun huis betrokken, leek er in eerste instantie geen probleem met de buurvrouw te zijn. 

“We hadden geen bijzondere band, maar begroetten elkaar wel vriendelijk. Soms maakten we een praatje over het weer, meer niet,” vertelt ze.

Alles veranderde echter met de geboorte van hun eerste kind. “Sindsdien hoor ik meer van haar dan me lief is, en dan vooral in de vorm van klachten.”

Anna’s dochter, nu drie jaar oud, werd kort na haar geboorte al een bron van frustratie voor de buurvrouw. Hoewel Anna zelf vindt dat haar dochter geen lastige baby was, bleef de buurvrouw klagen.

“Ze noemde het gehuil ‘gejank’ en zei dat het haar nachtrust verstoorde, omdat haar slaapkamer grenst aan de babykamer.” 

Om de situatie te verlichten, besloten Anna en haar man het wiegje naar hun eigen slaapkamer te verplaatsen. “We hoopten dat het zou helpen, maar de klachten hielden aan.”

Sinds die eerste klacht, is het patroon duidelijk: de buurvrouw komt regelmatig langs om te klagen over het geluid. 

“Dan was het het gehuil van onze dochter, dan weer het geluid van onze voetstappen op de trap, of zelfs het vieren van een verjaardag één keer per jaar,” vertelt Anna.

Zij en haar man probeerden er nuchter onder te blijven. “We laten haar maar praten, want we weten dat we haar toch niet tevreden kunnen stellen. Het gaat hier niet om extreme overlast, maar om dagelijkse geluiden.”

Hoewel Anna dacht dat de situatie niet erger kon worden, veranderde dat toen haar tweede kind werd geboren. “Sinds de geboorte van ons zoontje is het helemaal geëscaleerd.”

‘‘Ze bonst nu dagelijks woedend op onze deur omdat de baby huilt of onze dochter te luid speelt,” zegt Anna. Ook bezoek van kraamvisite is een bron van ergernis voor de buurvrouw.

Het dieptepunt kwam toen Anna, uitgeput van de bevalling en de zorg voor twee jonge kinderen, in tranen uitbarstte nadat de buurvrouw opnieuw voor de deur stond te klagen.

“Ik was op. De vermoeidheid, de kraamtijd, en het constante gezeur van de buurvrouw werd me te veel. Ze zei dat ik maar beter kon zorgen dat ik ‘die kinderen’ stil hield, anders zou ze Veilig Thuis bellen,” vertelt Anna, nog steeds aangedaan door de dreigementen.

De situatie heeft een enorme impact op Anna. “Ik probeer mijn dochter van drie angstvallig stil te houden, en als onze zoon begint te huilen, schiet ik letterlijk in de stress.”

”Ik weet niet hoe ik de buurvrouw van onze deur kan houden, en ik ben bang dat ze op een dag echt Jeugdzorg belt.”

Nu zit Anna met haar handen in het haar. Ze voelt zich gevangen tussen de zorg voor haar kinderen en de constante druk van haar buurvrouw.

Wat zou jij doen in deze situatie? Moet Anna toegeven aan de eisen van haar buurvrouw of een andere weg zoeken om de rust terug te brengen in haar eigen huis?