Arno wordt gek van buurman met bladblazer: ‘Moet maar aan een ander ochtendritme wennen’

Voor Arno begon het als een klein ongemak, maar inmiddels is het een terugkerend probleem geworden dat zijn woonplezier verstoort.

Zijn doorgaans rustige wijk verandert elke herfst in een bron van geluidsoverlast door de fanatieke bladblazer-routine van zijn buurman Erwin.

“Iedere ochtend om zes uur start hij zijn bladblazer, alsof hij de enige is die hier woont,” vertelt Arno. “Het geluid is zo luid dat het door de muren en ramen galmt. Verder slapen is bijna onmogelijk.”

In eerste instantie probeerde Arno het te negeren. Hij dacht dat het geduld zou lonen, dat de herfstbladeren vanzelf wel zouden opraken.

Maar weken gingen voorbij zonder dat Erwin een stap terugdeed. “Erwin staat al jaren vroeg op sinds hij met pensioen is, maar hij lijkt niet te beseffen dat niet iedereen dat schema aanhoudt.”

”Voor mij is dat gewoon niet redelijk,” zegt Arno, die door de constante verstoring aan het einde van zijn geduld komt.

Arno besloot de kwestie op een vriendelijke manier aan te kaarten en vroeg Erwin of hij wat later kon beginnen met het bladblazen.

Het antwoord verbaasde hem. “Hij gaf aan dat hij om vijf uur opstaat en dat zes uur dus een prima tijd is om in de tuin bezig te zijn. Hij zei zelfs dat ik maar aan een ander ochtendritme moest wennen,” vertelt Arno, zichtbaar teleurgesteld.

“Het leek wel alsof hij niet wilde begrijpen hoeveel overlast hij veroorzaakt.” Nu is het voor Arno een dagelijks gevecht om een goede nachtrust te krijgen.

Met een drukke baan waarbij scherpte belangrijk is, is slaap cruciaal voor hem. “Elke ochtend zo vroeg gewekt worden, dat stapelt zich op en ik merk dat ik er lichamelijk last van begin te krijgen.”

”Het is mentaal ook zwaar om elke ochtend weer met dat lawaai geconfronteerd te worden. Een eigen huis en buurt horen een plek van rust te zijn, maar zo voelt het nu niet meer.”

In zijn zoektocht naar begrip sprak Arno ook met andere buren over de situatie. “Iedereen heeft het erover, iedereen hoort het, maar niemand durft er iets van te zeggen,” legt hij uit.

Sommige buren laten hun kinderen zelfs eerder opstaan om het lawaai voor te zijn. “Het voelt bijna alsof wij ons allemaal moeten aanpassen, terwijl het toch logischer zou zijn als Erwin rekening houdt met de omgeving.”

Arno probeert kalm te blijven, maar zijn geduld wordt flink op de proef gesteld. “Ik wil geen buur zijn die moeilijk doet, maar dit gaat echt ten koste van mijn gezondheid en humeur.”

Hij heeft zelfs overwogen om naar de gemeente te stappen met een officiële klacht over geluidsoverlast, hoewel hij die stap liever zou vermijden.

“Het zou normaal moeten zijn dat we elkaar met een beetje begrip behandelen. Ik hoop dat het gesprek blijft, maar als er geen andere oplossing is, voel ik me bijna verplicht om actie te ondernemen.”

Arno begrijpt dat onderhoud aan een tuin tijdens de herfst tijd vraagt en dat sommige mensen vroeg opstaan.

“Maar waarom moet dat op een tijdstip dat de meeste mensen nog slapen?” vraagt hij zich af. Hij denkt dat Erwin wellicht niet beseft hoe storend het geluid is, of het misschien gewoon negeert.

Toch blijft Arno hopen op een oplossing zonder escalatie. “Ik zou het graag rustig willen oplossen, maar mijn energie en geduld zijn bijna op.”

”Iedereen moet zich in een wijk op zijn gemak voelen, en dat is voor mij nu niet meer het geval.” Ironisch genoeg houdt Arno zelf ook van een nette tuin en werkt hij ieder najaar graag aan het onderhoud ervan.

“Maar ik gebruik gewoon een hark, zoals vroeger. Dan blijft de rust in de buurt behouden.” Hij hoopt dat zijn verhaal een discussie op gang brengt over begrip en wederzijds respect in buurten.

“Misschien moeten mensen soms even stilstaan en zich afvragen wat hun gewoontes voor invloed hebben op anderen.”