Ahmed en Nour hebben maling aan zeurende buren: ‘Dat ding maakt nou eenmaal geluid!’

In een rustige wijk aan de rand van Tiel wonen Ahmed en Nour. Ze zijn al jarenlang gelukkig getrouwd en genieten van hun leven samen.

Hun huis is rijtjeswoning, met een leuk klein voortuintje, bloemen voor het raam en altijd een kopje thee klaar voor bezoek.

Het echtpaar heeft drie kinderen en inmiddels vijf kleinkinderen. Eén van hen, de zestienjarige Benjamin, woont bij hen in huis.

“Bij zijn vader en moeder gaat het helaas niet zo goed,” vertelt Nour zacht. “Daarom woont hij nu bij ons. We willen dat hij rust en structuur heeft.”

Benjamin is een rustige, beleefde jongen. Hij gaat netjes naar school en heeft zelfs een bijbaantje als krantenbezorger.

Iedere ochtend gaat Benjamin al vroeg de deur uit. “Hij is tegen vijf uur al onderweg,” zegt opa Ahmed trots.

“Hij bezorgt de ochtendkrant en doet dat netjes met zijn scooter. Wij zijn trots op hem dat hij, voordat hij naar school gaat, nog de kranten bezorgt.”

Maar niet iedereen in de buurt is blij met Benjamin’s vroege rondes. Verschillende buren hebben geklaagd over het lawaai van zijn scooter. Volgens hen zorgt het voor onrust in de vroege ochtenduren.

“We worden iedere ochtend iets voor vijven wakker van het geluid,” vertelt een buurvrouw. “En dan weer tegen half zeven als hij thuiskomt. Het is alsof de hele straat wakker wordt van die scooter.”

De buren hebben nu een verzoek neergelegd bij de familie. Ze willen dat Benjamin zijn scooter pas start zodra hij uit de steeg is, en bij thuiskomst hetzelfde doet: scooter uitzetten aan het begin van de steeg en duwen tot het huis.

Nour snapt de ergernis ergens wel. “Het is vroeg, dat geven we toe. En zo’n scooter maakt geluid. Maar hij doet zijn best, hij werkt, hij helpt zichzelf vooruit.”

”We zijn gewoon een beetje verdrietig dat er zo veel geklaagd wordt.” Ahmed is minder begripvol. “Ik vind het gewoon gezeur,” zegt hij duidelijk.

“Normaal zou ik zeggen: laten we dat maar doen, voor de rust. Maar deze mensen klagen over alles. Is het niet de scooter, dan is het wel de klok aan de muur die tikt. Er is altijd wel iets.”

Hij vervolgt: “We hebben zelfs een keer gehoord dat iemand klaagde omdat we te vaak in de tuin zaten te praten. Gewoon zachtjes, in onze eigen tuin! Het voelt soms alsof ze ons er liever niet bij hebben.”

Benjamin zelf wil geen problemen veroorzaken. “Ik wil het goed doen,” zegt hij. “Misschien kan ik de scooter wel wat zachter zetten of even duwen tot ik op straat ben. Maar het is soms ook gewoon moeilijk om iedereen tevreden te houden.”

Ondertussen hopen Ahmed en Nour op meer begrip. “We willen geen ruzie,” zegt Nour. “We zijn blij met Benjamin, hij doet het goed. Moeten we dat niet juist aanmoedigen?”

De wijk staat bekend als rustig en hecht, maar dit soort kleine ergernissen kunnen de sfeer toch onder druk zetten. De familie hoopt dat een goed gesprek met de buren de lucht kan klaren.

“We willen best meedenken,” zegt Ahmed tot slot. “Maar het moet wel van twee kanten komen. Een beetje verdraagzaamheid mag ook, toch?”

Of er een oplossing komt die iedereen tevreden stelt, moet nog blijken. Maar duidelijk is dat het geluid van een scooter meer teweeg kan brengen dan je denkt – zeker als het elke dag om half zes ’s ochtends is.