Fazal heeft moeite met het systeem in Nederland: ‘Waarom de senioren niet strenger aanpakken?’

Fazal en Latifa wonen nu al enkele jaren in Nederland. Samen met hun drie kinderen hebben ze een nieuw leven opgebouwd in een klein appartement.

Ooit moesten ze hun thuisland Afghanistan achterlaten, en ze zijn dankbaar dat ze hier een veilige plek hebben gevonden. “We hebben de taal geleerd en weten onze weg te vinden in Nederland,” zegt Fazal trots.

Fazal werkt als heftruckchauffeur in een groot distributiecentrum. Zijn vrouw Latifa zorgt voor het huishouden en de kinderen. Ze zijn blij dat ze werk en onderdak hebben, maar er is één groot probleem: hun woning is veel te klein voor hun gezin.

“We hebben maar twee slaapkamers,” legt Latifa uit. “Onze drie kinderen liggen samen op één kamer. Voor even is dat wel vol te houden, maar niet voor de lange termijn.”

De kinderen worden ouder en beginnen steeds meer behoefte te krijgen aan hun eigen ruimte. “Ze maken soms ruzie omdat ze geen eigen plekje hebben om zich terug te trekken,” vertelt Fazal.

Het gezin heeft de gemeente om hulp gevraagd. Ze hopen dat ze kunnen verhuizen naar een groter huis. Maar de gemeente kon niets voor hen betekenen.

“We staan ingeschreven voor een grotere woning, maar het kan nog jaren duren voordat we aan de beurt zijn,” zegt Latifa met een zucht.

Fazal en Latifa begrijpen het niet goed. Ze zien in de buurt grote huizen waar maar één oudere persoon woont.

“Wat wij niet begrijpen is waarom oude mensen alleen in een groot huis wonen en wij met meer personen in een klein appartementje,” zegt Fazal.

Volgens hem zouden grote huizen beter gebruikt kunnen worden door gezinnen zoals het hunne. Latifa vult aan: “Het is eigenlijk schandalig.’‘

”Laat een opa of een oma hier in ons kleine appartement wonen, en geef ons een ruime eengezinswoning.” Ze zeggen het niet om gemeen te doen, maar ze vinden het gewoon niet eerlijk.

De situatie zorgt soms voor stress in het gezin. “De kinderen kunnen niet rustig huiswerk maken. Er is altijd geluid en weinig plek,” vertelt Latifa.

“En als ze vriendjes willen meenemen om te spelen, kan dat bijna niet. Daarvoor is gewoon te weinig ruimte.”

Toch blijven Fazal en Latifa positief. Ze zijn blij dat ze hier veilig zijn en dat ze kunnen werken en naar school kunnen gaan.

“We zijn Nederland dankbaar,” zegt Fazal. “Maar we hopen dat er ook naar ons soort gezinnen wordt gekeken. Wij willen alleen een plek waar onze kinderen goed kunnen opgroeien.”

De familie probeert er het beste van te maken. Soms gaan ze naar het park om ruimte te hebben en de kinderen even vrij te laten spelen. “Maar dat lost het probleem thuis niet op,” zegt Latifa. “Thuis moet ook een fijne plek zijn.”

Fazal hoopt dat gemeenten in de toekomst beter gaan kijken naar wie welke woning nodig heeft. “Een groot huis voor een gezin, en een kleiner appartement voor iemand alleen. Dat zou eerlijker zijn,” zegt hij.

Tot die tijd blijft het gezin volhouden. Ze sparen geld en hopen ooit een eigen huis te kunnen kopen. “We dromen van een huis met drie slaapkamers en een tuin,” zegt Latifa met een glimlach. “Een plek waar iedereen zijn eigen kamer heeft en waar we samen buiten kunnen zitten.”

Voor nu blijft de inschrijving openstaan, en blijft de hoop leven. “Misschien krijgen we binnenkort goed nieuws,” zegt Fazal. “Tot die tijd blijven we positief en doen we ons best.”

Met hun sterke wil en hun warme gezin hopen Fazal en Latifa dat er snel een betere woonplek voor hen komt. “We willen alleen maar een beetje meer ruimte om echt thuis te zijn,” besluiten ze.