Asielzoeker Yaro weet wat hij wil: ‘Dat moeten ze regelen want dat is een taak voor vrouwen!’

Een paar maanden geleden kwam Yaro aan in Nederland. Hij vluchtte uit zijn thuisland in Afrika, omdat het daar volgens hem niet meer veilig was.

“Ik had geen andere keuze,” zegt hij. “Mijn leven was in gevaar.” Yaro vertelt dat hij bewust voor Nederland heeft gekozen. Hij had goede dingen gehoord.

“Andere Afrikanen vertelden me dat Nederland een goed land is. Je krijgt een huis, geld, spullen… alles wat je nodig hebt. Daarom kwam ik hierheen.”

Maar inmiddels is Yaro teleurgesteld. Hij had andere verwachtingen. “Wat ik hoorde, klopt niet,” zegt hij boos.

“Ze zeiden dat ik direct een eigen huis zou krijgen. Nu moet ik met zeven anderen een kamer delen. Dat is geen manier van leven.”

Yaro verblijft nu in een asielzoekerscentrum (AZC). Hij slaapt in een stapelbed, deelt de badkamer en de keuken met anderen.

Hij vindt dat niet eerlijk. “Ik ben gevlucht uit een moeilijke situatie. Dan verwacht ik ook dat ik geholpen word. Waarom duurt alles zo lang hier?”

Hij begrijpt niet waarom hij moet wachten. “Ik ben hier nu al maanden. Nog steeds geen huis. Geen privacy. Geen rust. En dat beetje geld per week? Daar kun je bijna niks mee kopen.”

Volgens Yaro is Nederland hem dit allemaal verschuldigd. “Ik heb alles achtergelaten. Mijn familie, mijn werk, mijn spullen. Het minste wat Nederland kan doen, is mij een huis geven.”

”Een compleet huis, met meubels, een tv, een bed en een bank. En iemand die voor me kookt en schoonmaakt. Want dat is een taak voor vrouwen, niet voor mij.”

Die laatste uitspraak zorgt soms voor ongemak bij de mensen om hem heen. Medewerkers in het AZC proberen hem duidelijk te maken dat iedereen hier zijn eigen verantwoordelijkheid heeft.

Maar Yaro vindt dat moeilijk te accepteren. “Bij ons is het anders,” zegt hij. “In mijn cultuur doen vrouwen het huishouden. Ik vind niet dat ik moet schoonmaken of koken.”

Zijn woorden roepen gemengde reacties op. Sommige mensen in het centrum begrijpen zijn frustratie. Anderen vinden dat hij onrealistische verwachtingen heeft. Een begeleider vertelt:

“We horen vaker dat nieuwkomers een ander beeld hebben van Nederland. Ze denken dat alles hier vanzelf gaat. Maar dat is niet zo. Iedereen moet zijn best doen, ook als je nieuw bent.”

Yaro wil graag werken, zegt hij. “Ik wil geld verdienen, een goed leven opbouwen. Maar ik krijg nog geen toestemming om te werken. Dus zit ik de hele dag te wachten. Dat maakt me boos.”

Toch zijn er ook dingen die hij waardeert. “Nederland is veilig,” geeft hij toe. “Ik hoef hier niet bang te zijn. Dat is belangrijk. Maar ik hoop dat de rest ook snel beter wordt.”

Op de vraag wat hij nu het liefst wil, zegt Yaro zonder twijfel: “Een eigen huis. Alleen. En hulp in huis. Dat is wat mij verteld is.”

Voor nu blijft Yaro wachten. Op een huis, op rust, op een toekomst. “Ik ben hier gekomen voor een beter leven,” zegt hij. “Ik hoop dat dat nog steeds mogelijk is.”