Bert en Sonja bezochten voor eerste keer All You Can Eat restaurant: ‘Zijn geschrokken!’

Sonja en Bert waren vorige maand 40 jaar getrouwd. Een bijzondere mijlpaal, vonden ze zelf ook. “Dat moet gevierd worden,” zei Bert met een glimlach.

Hun kinderen dachten er precies zo over. “Mam, pap, wij trakteren jullie op een avondje uit eten,” zei hun dochter Laura enthousiast.

Sonja was blij verrast. “Wat een lief gebaar! Maar dan wil ik wel ergens eten waar we nog nooit zijn geweest.”

Een paar weken daarvoor had Sonja koffie gedronken met haar vriendin Annie. Die vertelde haar over een all you can eat-restaurant.

“Je betaalt één prijs en kunt dan alles eten wat je maar wilt,” zei Annie. “Het is echt heerlijk! Er is wok, grill, sushi, toetjes… alles!”

Sonja had er wel eens van gehoord, maar nog nooit zelf zo’n restaurant bezocht. “Zou dat iets voor ons zijn?” vroeg ze zich hardop af.

Bert trok zijn wenkbrauwen op. “Tja, ik ben meer van gewoon een biefstukje met aardappels. Maar ach, laten we het proberen. Voor één keer.”

Afgelopen weekend was het zover. Ze gingen met zijn allen: Sonja en Bert, hun twee kinderen Laura en Peter, en hun vijf kleinkinderen.

Bij de ingang werden ze vriendelijk begroet door een jonge medewerkster. “Welkom! Kom maar mee, dan wijs ik jullie tafel aan.”

Ze liepen langs lange rijen tafels, grote buffetten en druk pratende mensen. “Wat een ruimte,” fluisterde Sonja tegen Bert. “Het lijkt wel een kleine fabriek.”

De medewerkster legde uit hoe alles werkte. “U kunt zelf eten pakken bij de verschillende buffetten. Hier is de wok, daar de grill, en verderop vindt u de sushi en de toetjes. U mag zo vaak terugkomen als u wilt.”

“Goh,” zei Bert, terwijl hij om zich heen keek, “dat is even wat anders dan ons stamrestaurant.” Toen ze eenmaal zaten, liepen de kinderen meteen enthousiast naar het buffet.

Ze gingen allemaal eten halen. Sonja koos voor wat gebakken garnalen, groenten uit de wok en een stukje kip. Bert hield het op een biefstukje van de grill en wat frietjes.

Het eten was lekker, dat moesten ze toegeven. “Deze kip is echt mals,” zei Sonja tevreden. “En die saus is ook heerlijk.” Bert knikte. “Ja, niet slecht. Alleen moet je wel veel lopen.”

Toch konden ze niet echt ontspannen. Er waren veel mensen. Aan bijna elke tafel zaten gezinnen met kinderen.

Overal werd gepraat, gelachen en soms geschreeuwd. Een jongetje rende langs hun tafel en stootte bijna tegen Bert aan.

Sonja keek om zich heen. “Het eten is prima, maar de sfeer… het is wel erg druk. Ik mis een beetje gezelligheid.” Bert knikte. “Ik ook. Het voelt niet echt als een feestje.”

Na het hoofdgerecht gingen de kinderen meteen op zoek naar het toetjesbuffet. Chocoladefonteinen, ijs, gebakjes en snoep – het leek wel een droom voor de kleintjes. “Oma, moet je dit zien!” riep de jongste, terwijl hij zijn bordje vol schepte met spekjes en slagroom.

Sonja glimlachte, maar zuchtte ook even. “Voor de kinderen is het natuurlijk geweldig. Maar voor ons hoeft het niet meer.”

Toen ze na twee uur weer naar buiten liepen, zei Laura: “Nou, dat was eens iets anders, toch?” “Zeker,” zei Bert. “We hebben lekker gegeten. En het was fijn om met jullie allemaal te zijn.”

“Maar,” voegde Sonja eraan toe, “de volgende keer liever iets rustigers. Een klein, knus restaurantje. Waar we elkaar kunnen verstaan zonder te schreeuwen.”

Iedereen lachte. “Afgesproken,” zei Peter. “De volgende keer zoeken wij iets uit met wat minder lawaai.” Sonja kneep in Berts hand. “Toch blij dat we zijn gegaan. Het is goed om nieuwe dingen te proberen.”