Els wil alleen op deze voorwaarden oppassen op kleindochter: ‘Dat is voor mij een keiharde eis’

Els is een trotse oma van de eenjarige Anouk. Ze geniet met volle teugen van haar kleindochter. “Ze is een schat van een kind,” zegt ze met een glimlach.

Toch staat Els nu voor een dilemma. Haar zoon en schoondochter hebben haar gevraagd om structureel op te passen, en dat vindt ze niet zo vanzelfsprekend.

Tot nu toe hadden de ouders van Anouk een vaste oppas. Maar die vertrekt binnenkort naar het buitenland. Over een maand is ze weg. “Ze emigreren naar Spanje, dus dat is definitief,” vertelt Els.

Haar zoon belde haar met de vraag of zij het gat wil opvullen. Of ze twee middagen in de week en de hele vrijdag voor Anouk zou kunnen zorgen.

“Toen hij het vroeg, stond ik even met mijn mond vol tanden,” zegt Els. “Natuurlijk hou ik van mijn kleindochter, maar ik wil geen verplichting die elke week terugkomt.”

Ze denkt goed na over haar eigen tijd. Ze is met pensioen en geniet van haar vrijheid. “Ik wil kunnen gaan en staan waar ik wil. Af en toe oppassen vind ik prima, maar dit is iets heel anders.”

Toch wil ze haar zoon en schoondochter niet in de steek laten. Daarom stelde ze een compromis voor. “Ik heb gezegd dat ik het een half jaar wil proberen. Daarna zien we wel verder.”

Wel stelde ze duidelijke voorwaarden. Ze wil het op haar manier doen. Zo wil Els absoluut niet telkens naar het huis van haar zoon toe.

“Dat zie ik echt niet zitten,” zegt ze beslist. “Ik zit liever in mijn eigen huis. Ik heb hier alles: een kinderstoel, een box en zelfs een campingbedje. Anouk kan hier prima zijn.”

Ze verwacht dus dat haar zoon of schoondochter hun dochter brengen én ophalen. “Dat kost hun misschien wat extra tijd, maar ik lever óók wat in.”

Dat blijkt niet het enige waarover ze afspraken wilde maken. Ook over geld had ze haar mening klaar. “Ik ga niet gratis oppassen,” zegt ze zonder schaamte.

“Het is tenslotte werk. Ik vraag 7,50 euro per uur. Dat is een heel normaal bedrag.” Haar zoon en schoondochter schrokken daar even van. Ze hadden niet verwacht dat Els er geld voor zou willen hebben.

Toch is Els daar heel duidelijk in: “Oppassen is niet alleen maar spelen. Het is verantwoordelijkheid nemen. En dat moet gewaardeerd worden.”

Haar voorstel ligt nu op tafel. De ouders van Anouk hebben gezegd dat ze er even over na willen denken. Aan het einde van de week laten ze weten of ze akkoord gaan met de voorwaarden van Els.

“Ze vinden vooral dat hele brengen en halen lastig,” zegt Els. “Maar dat is voor mij een harde eis. Ik ben geen taxi. En ik ben ook geen twintig meer.”

Voor Els draait het niet alleen om het oppassen, maar ook om haar grenzen bewaken. “Ik wil best helpen, echt waar.”

”Maar niet ten koste van mezelf. Ik heb ook mijn eigen leven. Als het zo moet, is het voor mij haalbaar. Anders niet.”

Ze kijkt zelf rustig naar wat er gaat gebeuren. “Moet je eens luisteren,” zegt ze, “de keuze ligt bij hen. Ik heb mijn aanbod gedaan. Ik wil er zijn voor mijn kleindochter, maar dan wel op een manier die ook voor mij goed voelt.”

Els wacht nu af. Ze is benieuwd of haar zoon en schoondochter met haar voorwaarden kunnen leven. Eén ding is in elk geval duidelijk: oma-zijn is mooi, maar grenzen stellen is soms net zo belangrijk.