Artsen nemen Belgische Sofie niet serieus: Nu is het helaas te laat!

De 41 jarige Sofie van Hoof leeft al bijna haar hele leven met diabetes type 1. Mensen die deze ziekte hebben weten dat deze erom bekend staat dat kleine wondjes uiteindelijke grote gevolgen kunnen hebben. Sofie trok aan de bel maar werd helaas niet serieus genomen door de artsen.

In november vorig jaar veranderde het leven van de Belgische vrouw. Tijdens een heerlijke wandeling liep Sofie een klein wondje op.

ze bezocht de huisarts maar zonder resultaat. ”Ze zeiden dat ik isobetadine moest gebruiken en een verbandje. Maar de wond werd alsmaar groter.”

”In januari werd ik heel z!ek. Ik kreeg 40 graden ko0rts en had een pols van 140. Ik ben meteen naar de spoedseisende hulp gereden.

Daar maakten een dermatoloog en een vaatspecialist me wijs dat ik c0rona had. Toen ik vroeg of ze naar de wond konden kijken, hebben ze gewoon een pleister overheen geplakt.”

”Wel kreeg ik thuisverpleging maar de wond werd steeds groter. Op gegeven moment kon ik niet meer op mijn voet staan.

Ik moest kruipend door mijn woning. De thuisverplegers stuurden me opnieuw naar de spoedeisende hulp en daar werd geconstateerd dat mijn voet vol etter en do0d vlees zat.”

Sofie werd na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen overgebracht naar het UZA. ”Ik kreeg te horen dat mijn voet niet meer te redden was. De bacter!e zat inmiddels zo diep dat mijn bot gebroken was. Dat kwam keihard aan: van een klein wondje naar een beenamputat!e. Ik had het nooit verwacht.”

Op 13 maart, zestien dagen geleden, voerden de artsen de amputat!e uit. ”Vroeger was ik heel actief, ik deed gemiddeld 14.000 stappen per dag en fietste veel.” 

Toch zet ze alles op alles om positief in het leven te blijven staan. ”Ik probeert dit te zien als een nieuw begin. Ik kan beginnen met revalideren en met een prothese leren lopen.”

Ondanks haar positieve blik heeft Sopie toch ook te kampen met gevoelens van woede. ”Alle dokters wisten dat ik diabetes heb. Ik ben telkens doorverzezen. Waarom ben ik niet sneller geholpen? Dan had dit voorkomen kunnen worden.”

Momenteel ligt Sofie alweer zes weken in het UZA en aanstaande vrijdag gaat zij starten met het revalidatieproces. Het revalideren zal onder andere gebeuren met een tijdelijke prothese.

De bedoeling is dat Sofie een permanente prothese gaat krijgen, echter kost dat 14.000 euro, een bedrag dat Sofie helaas niet op de bank heeft staan.

Voorlopig hoeft ze niet te rekenen op hulp van de overheid. ”Eerst moeten ze mijn handicap erkennen, dat kan meer dan een jaar duren. Met 14.000 euro ben ik er niet.

Ik heb thuis ook aanpassingen nodig zoals een traplift en leuningen. Ook moet mijn auto aangepast worden en wil ik een driewieler kopen.” Haart tante heeft inmiddels een crowdfunding opgestart:  Doneren kan via deze link.