Leila snapt Nederlanders niet: ‘Zo hoor je absoluut niet met je ouders om te gaan’

Leila is geboren in Nederland en geniet van het leven. Een leuke baan, fijne vriendengroep en een warme familie.

Haar ouders zijn 71 en 73 jaar en wonen sinds kort in een gezellig appartementje. ”Met mijn broers en zussen hebben we er een knus en warm huisje van gemaakt.”

Ze hecht heel veel waarde aan het familieleven en heeft met haar ouders en broers en zussen een zeer hechte band.

Voor haar ouders was het wel even wennen toen zij als laatst het huis uit ging en samen ging wonen. Met warme gedachten denkt ze terug aan de tijd thuis. “Het was druk, maar we waren altijd samen.”

Leila heeft inmiddels zelf een gezin. Ze heeft twee meiden en een jongen. ”Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn kinderen.”

Zij en haar man hebben beiden een baan. ”Ik werk parttime als receptioniste bij een verzorgingshuis vlakbij ons huis.”

Vrijwel iedere dag gaat ze nadat ze haar kinderen heeft opgehaald van school even langs bij haar ouders. ”We gaan eigenlijk altijd wel even langs voor een kop thee.”

Haar vader gaat qua gezondheid behoorlijk hard achteruit. ”Hij heeft MS en daarbij komt kijken dat hij beginnende dementie heeft. Mama is helaas slecht ter been.”

Samen met haar broers en zussen probeert ze zo goed mogelijk haar ouders te helpen waar nodig. ”Je merkt dat hulp toch echt wel nodig is.”

“Het is zwaar om je vader in een toch wel snel tempo te zien aftakelen,” zegt ze terwijl ze haar handen in elkaar vouwt.

Het verdriet is zichtbaar in haar ogen. Haar vader kan steeds minder en daar haar moeder slecht ter been is, is hulp toch echt wel noodzakelijk.

”Met elkaar proberen wij zoveel mogelijk te doen voor onze ouders. We halen de boodschappen, doen het huishouden en gaan mee naar afspraken.”

In haar cultuur is zorg voor ouderen iets heel natuurlijks, iets waar geen vraagtekens bij worden gezet. “In Nederland stoppen partners en kinderen hun geliefde vaak in een verzorgingstehuis.”

”Godzijdank komt dat in onze cultuur haast niet voor,” vertelt Leila. Ze is ervan overtuigd dat zorg voor ouderen een verplichting is die je niet mag negeren.

Leila en haar broers en zussen zullen altijd een manier vinden om te helpen. “Het maakt niet uit hoe druk we zijn, wij zullen en blijven helpen.”

Ze begrijpt dan ook niet waarom het in Nederland vaak anders is. “Bij Nederlanders is dat niet zo vanzelfsprekend. Ze zijn druk met werken, hun gezin, en ze hebben vaak geen tijd om voor hun ouders te zorgen.”

Ze kijkt naar buiten, waar het leven in de straat rustig doorgaat. “Onze ouders hebben altijd voor ons gezorgd en nu zorgen wij voor hen. Dat is hoe het hoort, dat is de kracht van familie.”

Ze zucht diep en glimlacht. “Ja, het is zwaar soms, maar we zijn nooit alleen. En dat maakt alles dan toch weer goed.”