Bijstandsvader: ‘Mijn zoon kan niet naar school als er een minimumleeftijd komt voor de fatbike’
1. Als er een minimumleeftijd komt kan zijn zoon de vrijheid niet meer ervaren... 2. Voor zijn gezin is de fatbike een oplossing voor meerdere problemen. 3. Een leeftijdsgrens zou hij zeer onterecht vinden! 4. De fatbike is voor hem vrijheid en dat man niemand hem afnemen. 5. Omar ziet het niet meer zitten als er een leeftijdsgrens gaat komen.
Elke ochtend fietst mijn elfjarige zoon Hamza vol enthousiasme op zijn fatbike naar school. Voor hem is die fiets veel meer dan alleen een vervoermiddel; het geeft hem een gevoel van vrijheid en zelfstandigheid.
Dit was precies de boodschap die ik hem wilde meegeven, ook al kostte het me als vader in de bijstand een flinke inspanning.
Omdat ik die fatbike eigenlijk niet kon betalen, ben ik wekenlang blijven sparen, soms zelfs door statiegeldflessen en blikjes te verzamelen in parken.
Het was zwaar, maar elke keer dat ik aan zijn stralende gezicht dacht, vond ik de motivatie om door te gaan.
Uiteindelijk kon ik de fiets kopen, en Hamza’s blijdschap toen we hem ophaalden was onbetaalbaar. Voor hem was het meer dan een cadeau – het was een bewijs van toewijding en doorzettingsvermogen.
Nu overweegt de overheid een minimumleeftijd voor fatbikes in te voeren, en ik maak me zorgen. Hamza geniet van zijn zelfstandige tochtjes naar school.
Door die mogelijke leeftijdsgrens zou hij zijn vrijheid verliezen en weer aangewezen zijn op de bus, wat een flinke stap terug zou zijn.
Die fiets is voor hem zoveel meer dan een manier om van A naar B te komen; het is een symbool van verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid.
Natuurlijk begrijp ik het belang van veiligheid, zeker gezien de incidenten met fatbikes. Maar Hamza fietst zorgvuldig en kent de verkeersregels goed.
We hebben samen geoefend, en ik weet dat hij veilig onderweg is. Het voelt onterecht dat een algemene regel kinderen zoals hij, die wél verantwoordelijk zijn, zou straffen voor fouten van anderen.
Waarom moeten individuen die zich wel aan de regels houden, onder zo’n generieke wet vallen?
Praktisch gezien biedt de fatbike voor ons gezin ook een oplossing. Mijn middelen zijn beperkt, en elke dag met de auto naar school rijden is voor ons geen optie.
De bus kan natuurlijk, maar de vrijheid die Hamza ervaart op zijn fiets is veel meer waard. De gedachte dat hij straks langer onderweg is of in de regen moet wachten, voelt als een verlies.
De fatbike bood juist die ideale balans tussen vrijheid en veiligheid. Het lijkt alsof de regels steeds strikter worden, zonder dat er ruimte is voor uitzonderingen.
Juist bij opvoeding draait het om verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, en respect voor anderen in het verkeer.
Deze eigenschappen wil ik mijn kinderen meegeven, en dat kan alleen als ik de vrijheid heb om hen te begeleiden op hun eigen pad.
De overheid zou ouders ook in hun waarde moeten laten en vertrouwen moeten hebben in onze keuzes.
Als ik Hamza straks moet vertellen dat hij misschien niet meer zelfstandig naar school kan fietsen, raakt dat niet alleen hem maar ook mij.
Voor hem is die fietstocht een belangrijk onderdeel van zijn groei, en voor mij symboliseert het mijn inzet om hem iets bijzonders te geven. Die vrijheid verliezen zou voor ons beiden een klap zijn.
Veiligheid is van groot belang, maar er zijn manieren om die te waarborgen zonder vrijheden weg te nemen.
Dit gaat niet alleen om de fiets, maar om lessen van verantwoordelijkheid, vertrouwen en doorzettingsvermogen.
Het is belangrijk dat beleidsmakers verder kijken dan de regels en ruimte bieden aan de ontwikkeling van zelfstandigheid bij jongeren.
