Karin wil niet oma genoemd worden: ‘Klinkt alsof mijn actieve leven voorbij is’

Karin mag dan wel 56 jaar oud zijn, haar hippe kleding en modieuze kapsel stralen levendigheid en zelfvertrouwen uit.

In de kamer zit ze samen met haar dertig jarige dochter Lisa, de spanning is voelbaar. Moeder en dochter hebben een discussie over het onderwerp de titel ‘oma’.

“Ik ben gewoon nog niet klaar om ‘oma’ genoemd te worden,” zegt Karin vastberaden tegen haar dochter Lisa.

Deze zin hoort Lisa inmiddels al drie jaar, vanaf het moment dat haar dochtertje Anna geboren werd. Karin is duidelijk: “Oma klinkt zo oud, dat past niet bij mij.”

Lisa is absoluut niet blij met deze visie van haar moeder. “Maar je bent een oma, mam. Dat kun je niet negeren,” drukt ze haar moeder op het hart.

“Anna heeft een oma nodig. Iedereen noemt zijn grootouders zo. Waarom moet jij altijd anders zijn?” De irritatie loopt op bij Karin.

“Ik hou van Anna, echt waar. Maar ik voel me jong en actief. Dat woord ‘oma’ maakt me ouder dan ik ben. Het past niet bij wie ik ben.”

Lisa wil dat haar moeder de titel gaat omarmen omdat ze gewoon de oma is van Anna. Haar moeder denkt daar alleen anders over.

Het wederzijds onbegrip tussen moeder en dochter is groot en Lisa probeert haar punt te maken door naar een familiefoto te wijzen.

“Het is maar een naam, mam. Anna vindt het leuk om je oma te noemen. Ze begrijpt niet waarom ik moet uitleggen dat ze je Karin moet noemen. Dat is toch raar?”

Karin schudt haar hoofd. “Anna is nog jong. Ze weet niet beter. Als ze mij vanaf het begin gewoon Karin noemt, wordt dat haar normaal. En als ze ouder wordt, zal ze begrijpen dat ik anders ben dan andere oma’s.”

Voor Karin gaat het niet alleen om het woord “oma”, maar ook om vastgezet te worden in een stereotype dat niet bij haar past. “Oma zijn klinkt alsof mijn actieve leven voorbij is,” legt ze uit.

“Alsof ik alleen maar thuis zit met koekjes en breiwerk. Maar dat ben ik niet. Ik werk nog, ik sport, ik reis. Ik voel me jong en levendig. Waarom zou ik dat beeld veranderen voor een titel?”

De frustratie bij Lisa is goed merkbaar. “Iedereen vindt dit belachelijk, mam. Zelfs papa zegt dat je het gewoon moet accepteren. Je maakt het jezelf onnodig moeilijk.”

Met een strakke blik kijkt ze haar moeder aan. “Waarom kun jij niet gewoon zijn zoals andere oma’s?” Haar moeder is niet van plan om haar standpunt te veranderen.

“Het maakt me niet uit wat mensen denken. En papa mag zeggen wat hij wil, maar ik voel me geen ‘oma’. Ik weiger mezelf in zo’n hokje te plaatsen.”

Lisa: “Wat als Anna op school vertelt dat ze jou Karin noemt? Mensen gaan vragen stellen. ‘Waar is je oma dan?’ Wat moet ze zeggen? Dat je te jong en hip bent voor die titel?”

Karin blijft bij haar standpunt. “Ik denk niet dat Anna zich daar druk om zal maken. Het is wie ik ben, en ik wil dat ze me leert kennen zoals ik echt ben, niet zoals anderen vinden dat ik moet zijn.”

Deze hele kwestie zorgt voor grote frustratie bij Lisa, dit omdat ze vindt dat haar moeder niet in het belang denkt van haar dochter Anna.

“Ik begrijp dat dit moeilijk is voor jou, Lisa,” zegt ze kalm. “Maar dit gaat niet alleen om jou of Anna. Het gaat om hoe ik mezelf zie, en dat geef ik niet zomaar op.”